نحوه جوشکاری فولادهای گالوانیزه

جوشکاری فولادهای گالوانیزه اغلب به روشهایی مشابه فولادهای بدون پوشش اجرا میشود. پارامترهای جوشکاری را نیز ( بجز در مواردی که پوشش ضخیم است) میتوان با اصلاحاتی جزئی مشابه جوشکاری فولاد بدون پوشش در نظر گرفت.

پوشش روی در محل اتصال و اطراف آن حین جوشکاری بدلیل دمای بالای ایجاد شده تبخیر شده و از بین میرود. هرچند که اغلب میتوان با رعایت مواردی خاص این فولادها را بدون برداشتن پوشش ناحیه اتصال جوشکاری کرد اما توصیه میشود برای اطمینان از نتیجه بهتر پوشش اطراف ناحیه اتصال به فاصله یک تا چهار اینچ از هر طرف برداشته شود.

مهمترین مشکل جوشکاری فولادهای گالوانیزه حضور بخارات روی است. این بخارات علاوه بر خطرات بهداشتی ( که استفاده از تهویه قویتر و موثر را الزامی میکند) میتواند باعث ایجاد تخلخل در جوش شود. بعنوان مثال بیشترین مشکل تخلخل در اتصالات T شکل بوجود میآید که بدلیل حبس روی در سطح اتصال دو ورق است. این مشکل را میتوان با طراحی مناسب بر طرف ساخت. در این حالت یکی از ۳ روش زیر را میتوان بکار برد:

حذف پوشش در ناحیه اتصال
ایجاد یک فضای حداقل 1.6 میلیمتری جهت ایجاد فضای مناسب برای خروج بخار
ایجاد یک شیب حداقل ۱۵ درجه و شروع جوشکاری از طرف مقابل آن

علاوه بر موارد ذکر شده معمولا سرعت جوشکاری در فولادهای گالوانیزه را برای اطمینان از خروج بخارات روی کمتر از فولادهای بدون پوشش انتخاب میکنند. از طرف دیگر در انتخاب الکترود نیز باید دقت شود. در صورتیکه مقدار گوگرد الکترود زیاد باشد ( مانند ER 70S-6 ) باعث میشود تا روی به درون فلز جوش رسوخ کرده و ایجاد ترک نماید (بخصوص در فولادهای با پوشش ضخیم). مقدار گوگرد الکترود نباید از 0.85% بیشتر باشد.

برای اطلاعات بیشتر میتوانید به کد AWS-WZC مراجعه نمایید.

7منبع: weldeng.net